20

Hoe droev’ ic achter strate gae
Tsy vroech oft spae
Oft wies ic fantasere,
Hoe ic alle dinc int quaetste slae
Ter meester schae
Oft hoe zeer ic dolere,
Hoe zwaer dat ic sy
Heb ickse by my
Sy can my vry van droefheyt zwichten:
Dat schoon edel bloet,
Die wangskins soet
Doen my den moet van als verlichten.

Hoe treurig ik ook langs wegen loop,
hetzij vroeg, hetzij laat,
of wat ik me ook in mijn hoofd haal,
hoe ik ook alles ten kwade uitleg
tot grote schade,
of hoezeer ik ook treur,
hoe zwaar mijn gemoed ook is,
als ik haar bij me heb,
dan kan ze mij van droefheid bevrijden.
Haar schone, edele persoonlijkheid,
haar zoete wangetjes
verlichten mijn gemoed van alle zorgen.

Als had ick noch soo groot verdriet,
Soot wel gheschiet,
Sijnde verstoort van zinne:
Wanneer mijn schoon lief op my ziet,
T’grief comt op niet
Als zy my tooght goe minne:
Deur d’wesen zeer fier
Den druck hoe onghier,
Voort al t’dangier doet sy verschoeyen:
Haer lijf wit en claer,
Haer langh ghelu haer
Doet my eenpaer, den zin vervroyen.

Ook al heb ik nog zoveel verdriet,
wat vaak voorkomt,
en al ben ik hevig ontsteld,
wanneer mijn mooie lief mij aankijkt,
verdwijnt alle smart,
zolang ze mij oprechte liefde betoont.
Door haar fraaie aanwezigheid laat zij
de pijn, hoe heftig ook,
en voorts alle moeilijkheden op de loop gaan.
Haar blanke, schitterende lichaam
en haar lange blonde haar
vrolijken mijn geest steeds weer op.

Als had ick hier, gheseyt al plat,
T’schoon Nerots bat,
Oft thien duyst angeloten:
Als had ick te wensch dit oft dat,
Oft Cresus schat,
Wies d’weerelt houdt besloten,
Is d’lief niet ontrent
Ick lyde torment,
Maer t’boel present, doet veel vermeughen:
Haer zebaerheyt groot,
Die lipkins root
Doen my ter noot, mijn hert verheughen.

Kortom, al had ik hier
de prachtige thermen van Nero
of tienduizend gouden munten,
al bezat ik naar mijn wens een van deze dingen
of de schat van Croesus
of wat de wereld maar in petto heeft,
als mijn lief niet in de buurt is,
word ik gekweld.
Maar de aanwezigheid van mijn lief geeft veel kracht.
Haar grote deugdzaamheid
en haar rode lipjes
verblijden bij moeilijkheden toch mijn hart.

Ter weerelt is gheen vreught verhaelt
Daer liefde faelt,
En ghy derft die schoon jonckvrouwe:
Maer daer d’een woordt d’ander betaelt
En liefde straelt
Dats een weerelt root van gouwe.
Sulck is Venus cracht
Bee dach en nacht,
Natueren pacht, can dit bewysen.
Die borstkins al rondt,
Den lachenden mondt
Doen my terstondt, heel verjolysen.

Op de wereld is geen vreugde te vinden
als liefde ontbreekt
en als men een mooie jongedame mist.
Maar waar het woord van de een de ander goed doet,
en waar liefde straalt,
daar is een wereld vol rood goud.
Zo is de kracht van Venus,
zowel overdag als ’s nachts,
de wet van de natuur kan dit bewijzen.
Die ronde borstjes
en die lachende mond
maken mij terstond helemaal blij.

Princesse, schoon lief, wel ghedaen,
T’dicht late ick staen,
Als passeerdy alle jeughden,
Die u ziet achter straten gaen
Peyst niet een spaen
Dat ghy zijt zoo vol van vreughden:
Als siet een ketijf
Een uutnemend’ wijf,
Hy past niet stijf, op zulcke zaken:
Dijn vierich tempeest
Vol blyschap meest
Can elcken gheest, subijt vermaken.

Mijn mooie liefelijke prinses,
ik stop maar met dichten,
ook al overtref je al wie jong is.
Wie jou over straat ziet lopen,
twijfelt er geen moment aan
dat je zo vol heerlijkheden bent.
Als iemand die in de ellende zit,
een buitengewone vrouw ziet,
slaat hij niet veel acht op zijn eigen toestand.
Jouw vurige hartstocht
die vol is van de grootste vreugde,
kan elk mens ogenblikkelijk nieuwe kracht geven.

Spelling volgens Manilius 1574. Interpunctie volgens Van Waesberghe 1616.

Vertaling: Nico van der Meel, Frank Willaert (Universiteit Antwerpen), Dieuwke van der Poel (Universiteit Utrecht).